Opublikowane w

Czy można nagrywać cudze rozmowy?

nagrywanie rozmów co wolno a czego nie - cudze rowmowy

Już wkrótce udostępnię przygotowanego przeze mnie e-booka dotyczącego nagrywania rozmów, z którego czytelnicy dowiedzą się, co jest prawnie dopuszczalne w tej sprawie. E-book będzie dostępny od 1 marca 2017 r. od godziny 12:00 dla subskrybentów biuletynu „Prawo dla Przedsiębiorczych”, do którego można się zapisać na boku oraz samym dole każdego wpisu. Warto zapisać się jak najszybciej – e-book nie będzie dostępny wiecznie.

Dziś chciałabym również zająć się tematem nagrywania, a mianowicie nagrywaniem cudzych rozmów. Pisząc o cudzych rozmowach mam na myśli treść, która nie jest dla nas przeznaczona lub do której nie jesteśmy uprawnieni w żaden inny sposób.

Cudze rozmowy często obejmują interesujące nas informacje – tajemnice handlowe, czyjeś plany, a nawet pikantne szczegóły z cudzego życia. Ich nagrywanie może być przydatne, a przez to kuszące. Ale nie daj się porwać tym instynktom. Dlaczego?

Otóż, jest to zabronione!

Mogą was spotkać za takie działania nieprzyjemne konsekwencje, gdyż stanowią one przestępstwo, a art. 267 kodeksu karnego (k.k.) przewiduje za jego popełnienie grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności aż do 2 lat. Co więcej, jeżeli informację uzyskaną w sposób nieuprawniony udostępnicie dalej, grozi wam taka sama kara.

Doskonałą ilustracją działania tego przepisu jest wyrok z dnia 7 czerwca 2016 r. wydany przez Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód (sygn. akt IV K 682/14), który uznał, że czyn polegający na nagrywaniu niewiernego męża (celem zdobycia dowodów jego zdrady) w użytkowanym przez niego samochodzie oraz w mieszkaniu przy pomocy urządzania podsłuchowego, w sytuacji, gdy w sposób niejawny, ukrywając go w tych miejscach oskarżona dokonywała nagrań w celu podsłuchania rozmów pokrzywdzonego – wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 267 par. 3 kodeksu karnego.

Warto zwrócić uwagę, że przestępstwo z art. 267 § 3 k.k. nie wymaga rzeczywistego uzyskania informacji, gdyż karana jest już sama próba uzyskania informacji, np. poprzez założenie podsłuchu lub zainstalowanie odpowiedniego programu komputerowego. Sprawca będzie zatem podlegał karze, nawet jeśli – pomimo starań – nie uzyska pożądanych informacji. Krótko mówiąc, możesz podsłuchiwać bezskutecznie, a i tak odpowiesz za przestępstwo.

A zatem cudze rozmowy to świętość, której lepiej nie naruszać.

Pamiętaj jednak o tym, że są rozmowy, których co prawda nie jesteśmy uczestnikami, ale jesteśmy z jakichś powodów uprawnieni, aby zapoznać się z ich przebiegiem. Mogą to być na przykład rozmowy telefoniczne prowadzone przez naszych podwładnych.

Na jakich zasadach możesz zapoznać się z takimi rozmowami dowiesz się z e-booka, więc jeśli jeszcze nie zapisałeś się do biuletynu, nie zwlekaj dłużej.

Pozdrawiam,

AKN

Opublikowane w

Z nowym rokiem nowym krokiem: rowery

nowe przepisy dla przedsiębiorców w 2016 r.

Dziś temat bliski mojemu sercu, czemu dałam wyraz w tym wpisie.

Jeszcze w zeszłym roku w Polsce wciąż nie dało się jechać legalnie z bagażnikiem rowerowym montowanym na haku, bo:

  1. nie można było zasłaniać tylnej tablicy rejestracyjnej, a bagażnik zasłania,
  2. nie można było zdjąć tablicy rejestracyjnej z samochodu i przymocować jej do bagażnika, bo tablica ma być na samochodzie,
  3. nie można było otrzymać z urzędu komunikacji dodatkowej tablicy rejestracyjnej (nawet, gdyby ktoś był skłonny sporo zapłacić za ten luksus), bo przepisy nie przewidują takiej możliwości,
  4. nie możesz przyczepić na bagażniku czegoś podobnego do tablicy rejestracyjnej, bo narażasz się na zarzut fałszerstwa.

Rowerzystom pozostawało tylko zignorować system i liczyć, że żaden policjant nie zechce sobie ich kosztem poprawić statystyki.

Ale na szczęście urzędnicy postanowili rozwiązać problem, który sami stworzyli!

Od 1 stycznia 2016 r. punkt 3 uległ zmianie – można już dokupić trzecią tablicę w urzędzie i to za całkiem przyzwoitą kwotę – niecałe 50 zł.

Koniec z wymuszonym anarchizmem!

Pozdrawiam,

AKN

Ps. Jeśli zgadzasz się z naszym ministrem, że na rowerze można w Polsce jeździć tylko 2-3 miesiące w roku, to wiedz, że moja córka jeździ na rowerze do przedszkola nawet przy temperaturze -13 stopni C. I nie choruje częściej niż inne dzieci! Ty też wskakuj na rower – dobrze Ci to zrobi!

 

Opublikowane w

Czy jesteś klientem Plus Banku?

Co ma zrobić klient Plus Banku

Temat jest gorący i szeroko komentowany: haker wykradł dane klientów Plus Banku i zaczął udostępniać je w sieci.

Problem zainteresował wielu informatyków i prawników, ale przede wszystkim samych klientów banku, w tym przedsiębiorców.

Zastanawiają się zapewne, co mogą zrobić, żeby zminimalizować negatywne konsekwencje wycieku i jakie kroki prawne mają podjąć wobec winnych.

Cóż, mleko się rozlało i pozostało tylko zapobiegać dalszym negatywnym konsekwencjom, np. z wyprzedzeniem poinformować kontrahentów o możliwej próbie podszycia się pod osobę lub przedsiębiorstwo. Pewnych negatywnych skutków nie da się jednak ograniczyć, ujawnienie transakcji na rachunku bankowym firmy może być bowiem wykorzystane przez jej konkurencję, co z kolei może prowadzić do powstania wymiernej szkody.

Wobec winnych należy wyciągnąć konsekwencje, a winny może być zarówno bank, jak i sam haker.

Bank, jak każdy tzw. administrator danych, jest obowiązany zastosować środki techniczne i organizacyjne zapewniające ochronę przetwarzanych danych osobowych odpowiednią do zagrożeń oraz kategorii danych objętych ochroną, a w szczególności powinien zabezpieczyć dane przed ich udostępnieniem osobom nieupoważnionym, zabraniem przez osobę nieuprawnioną, przetwarzaniem z naruszeniem ustawy oraz zmianą, utratą, uszkodzeniem lub zniszczeniem. Nie dopełniając tego obowiązku bank naraża się na odpowiedzialność cywilną za naruszenie dóbr osobistych (klienci, których dane wyciekły, mogą wystąpić z pozwem o zapłatę zadośćuczynienia)lub spowodowanie szkody, jak i karną na podstawie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych.

Podobnie haker, który wykradł lub ujawnił informacje, którymi nie miał prawa rozporządzać, naraża się na odpowiedzialność karną na podstawie ustawy o ochronie danych osobowych. Mianowicie, zgodnie z art. 49 ust. 1 tej ustawy, każdy kto przetwarza w zbiorze dane osobowe, choć ich przetwarzanie nie jest dopuszczalne albo do których przetwarzania nie jest uprawniony, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Aby pociągnąć jakąś osobę do odpowiedzialności karnej należy złożyć do prokuratury zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Organy ścigania są wówczas zobowiązane do wszczęcia postępowania przygotowawczego.

Natomiast pozew cywilny należy przygotować i złożyć w sądzie we własnym zakresie (oczywiście można, a nawet należy skorzystać z pomocy prawnej). Trzeba też pamiętać, że niezbędne do wniesienia powództwa dane banku znacznie łatwiej zdobyć niż dane hakera. Bank też wydaje się zdecydowanie bardziej wypłacalny niż jakakolwiek inna osoba fizyczna…

Pomimo pewnych trudności należy się spodziewać, że wkrótce zostaną wysunięte pierwsze roszczenia klientów wobec Plus Banku. Miałam już takie sygnały.

Pozdrawiam,

AKN

Obraz: https://www.flickr.com/photos/99994868@N00/6942094973/

Opublikowane w

Czy wolno nam nagrywać rozmowy?

To zagadnienie pojawiło się niedawno i jego znaczenie wzrasta proporcjonalnie do tego, jak łatwo możemy nagrywać rozmowy, spotkania, negocjacje, ustalenia, itd. A w tej chwili jest to już dziecinnie łatwe – funkcję dyktafonu ma teraz chyba każdy telefon komórkowy.

Sprawa ta ma również znaczenie dla przedsiębiorców (uczestniczących w różnego rodzaju negocjacjach oraz dla tych, którzy próbują wykryć działania prowadzone na szkodę ich firm).

  •  Zacznę od sprawy najprostszej – czyli od nagrywania cudzych rozmów, takich, w których nie uczestniczymy.

Jest to NIEDOZWOLONE.

Takie działanie stanowi przestępstwo z art. 267 §1 i §2 kodeksu karnego, zgodnie z którym:

§ 1. Kto bez uprawnienia uzyskuje dostęp do informacji dla niego nieprzeznaczonej, otwierając zamknięte pismo, podłączając się do sieci telekomunikacyjnej lub przełamując albo omijając elektroniczne, magnetyczne, informatyczne lub inne szczególne jej zabezpieczenie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto bez uprawnienia uzyskuje dostęp do całości lub części systemu informatycznego.

§ 3. Tej samej karze podlega, kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, zakłada lub posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem lub oprogramowaniem.

§ 4. Tej samej karze podlega, kto informację uzyskaną w sposób określony w § 1-3 ujawnia innej osobie.

Ponadto takie działanie narusza dobra osobiste podsłuchiwanych osób.

Chronione prawem dobra osobiste zostały wymienione w art. 23 kodeksu cywilnego i są to między innymi zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska. Jednak orzecznictwo sądów stale – zgodnie zresztą z intencją ustawodawcy – rozszerza tę listę.

I tak, zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 lipca 1999 roku (sygn. akt I ACa 380/99), za dobra osobiste należy uznać również swobodę wypowiedzi, wybór rozmówcy i tajemnicę rozmowy. Sąd stwierdził naruszenie tych dóbr osobistych, gdyż strona pozwana utrwalała prywatne rozmowy powódki, bez jej wiedzy i zgody, za pomocą urządzenia podsłuchowego umieszczonego pod blatem stołu, aby następnie wykorzystać te nagrania w swoim procesie rozwodowym.

  • Równie prostą sprawą jest nagrywanie rozmów, których sami jesteśmy uczestnikami.

To z kolei jest DOZWOLONE, niezależnie od tego, czy są to rozmowy prywatne, czy służbowe.

Nie ma tu żadnych przeciwwskazań. Nagrywanie rozmów, w których bierzemy udział, jest jak to tak jak robienie notatek.

PAMIĘTAJ JEDNAK, ŻE TO ŻE MOŻESZ COŚ NAGRAĆ,

NIE OZNACZA, ŻE MOŻESZ TO DOWOLNIE WYKORZYSTAĆ!!!

Aby przeczytać więcej na ten temat, kliknij w zdjęcie i pobierz e-book!

nagrywanie rozmów co wolno a czego nie

Do tematu nagrywania rozmów i późniejszego wykorzystania tych nagrań jeszcze wrócę.

Tymczasem pozdrawiam,

AKN

Obraz: http://www.flickr.com/photos/25295157@N06/3409295849/

Opublikowane w

Przestępstwa skarbowe, czyli jak nie kijem, to pałą…

przestępstwa skarboweOstatnio prowadzona sprawa skłoniła mnie do smutnej refleksji.

Jeśli komuś słowo „przestępca” kojarzy się z łysym oprychem z kijem bejsbolowym włożonym za gumę dresowych spodni, powinien to wyobrażenie zrewidować. Otóż, wszystko wskazuje na to, że wszyscy przedsiębiorcy są (lub też w każdej chwili mogą się stać) przestępcami. Skarbowymi.

A to za sprawą ustawy z dnia 10 września 1999 r. – kodeks karny skarbowy (k.k.s.), której tekst jednolity ogłoszono w lutym tego roku. Ustawa ta reguluje, które próby uniknięcia podatków stanowią przestępstwa ścigane przez urzędników urzędów skarbowych, celnych i kontroli skarbowej. No cóż, chyba większość …

Już samo wejście w życie ustawy o tak doniosłym znaczeniu należy uznać za nieco opresyjne wobec obywateli. Ustawa została uchwalona przez Sejm dnia 10 września 1999 r., a weszła w życie dnia 17 października 1999 r. Nie byłoby to może aż takie straszne, gdyby nie fakt, że opublikowano ją zaledwie dwa dni przed dniem, w którym zaczęła obowiązywać. Być może ustawa nie zawierała drastycznych nowości, które byłyby dla podatników ogromnym zaskoczeniem, jednak subtelne różnice mogą mieć czasem kolosalne znaczenie dla firm, osób fizycznych i kontrolujących te podmioty organów. Przy tak ważnej ustawie, pozostawienie podatnikom zaledwie dwóch dni na przygotowania należy uznać za karygodne.

Żebyśmy się dobrze zrozumieli, nie pochwalam przestępców skarbowych, oszustów czy kombinatorów, jednak – znając stosunek urzędników do przedsiębiorców (a nawet obywateli w ogóle) – obawiam się, że etykietki te przyklejane są zbyt często.

Teoretycznie już zrobienie błędu w deklaracji podatkowej może być uznane za wykroczenie skarbowe, a gdy powoduje uszczuplenie podatku powyżej określonego w ustawie progu – nawet za przestępstwo (art. 56). Na szczęście mamy jeszcze art. 1 § 2 kodeksu mówi, że nie jest przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Wiadomo jednak, że niewielka pomyłka może (po zaokrągleniu, dodaniu i pomnożeniu kwot) dać sporą sumę, a i szkodliwość społeczna takiej pomyłki może wydać się wówczas znaczna.

Przedsiębiorcy nieobeznani z tą ustawą powinni, moim zdaniem, zwrócić uwagę na kilka kwestii, które mogą mieć znaczenie przy prowadzeniu przedsiębiorstwa.

Kto jest sprawcą?

Zgodnie z art. 9 § 3 k.k.s., za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną. Na podstawie tego przepisu mogą zatem odpowiadać wspólnicy spółki cywilnej lub zarząd spółki kapitałowej, jeśli jako podatnik spółka ta naruszyła przepisy powodując uszczuplenie podatku.

Czynny żal

Zgodnie z art. 16 § 1 k.k.s., nie podlega karze za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe sprawca, który po popełnieniu czynu zabronionego zawiadomił o tym organ powołany do ścigania, ujawniając istotne okoliczności tego czynu, w szczególności osoby współdziałające w jego popełnieniu, co nazywamy czynnym żalem. Należy jednak pamiętać, że podatnik „musi być pierwszy”. Jeśli bowiem organy powzięły już informacje o popełnieniu czynu zabronionego, jest już za późno. Ponadto przepis ten ma zastosowanie tylko, jeśli zostanie uiszczona należność podatkowa.

Niedopełnienie obowiązku nadzoru

Nawet jeśli organy podatkowe ustalą, drogi Przedsiębiorco, że nie ty osobiście jesteś odpowiedzialny za popełniony czyn, zawsze mogą zarzucić Ci nieprawidłowy nadzór i „przywalić” grzywnę za wykroczenie (tak w art. 84 § 1, 96 § 1, 106ł § 1, 111 k.k.s.).

A nie mówiłam, że trudno być przedsiębiorcą…

Podziel się tym wpisem z innymi Przedsiębiorczymi, żeby nie wpadli w tarapaty.

Pozdrawiam,

AKN

Obraz: http://www.flickr.com/photos/boston_public_library/7775272006/

Opublikowane w

Jak walczyć ze zniesławieniem w Internecie? Szybko!

zniesławienie w internecie

Przeglądając nowy magazyn dla przedsiębiorców natrafiłam na wzmiankę o sytuacjach kryzysowych w Internecie oraz o braku przygotowania polskich firm na wypadek ataku czarnego PR w sieci. Jak podaje „Pierwszy Milion” (nr 1/2012) – cytując wyniki badań przeprowadzonych na zlecenie agencji Think Kong, specjalizującej się w działaniach marketingowych on-line – zaledwie 6 procent przedsiębiorstw przygotowuje specjalne strategie na takie sytuacje!!!

Nie jestem oczywiście specjalistką od internetowego marketingu (a wręcz mam mgliste o nim pojęcie), jednak informacja ta przypomniała mi pewną sprawę, którą miałam okazję śledzić, a która dotyczyła popełnienia na szkodę przedsiębiorcy przestępstwa zniewagi (art. 212 k.k.), właśnie przez Internet. Jak pokrzywdzony przedsiębiorca ma walczyć z takim zachowaniem internauty? Otóż okazało się, że przede wszystkim szybko.

Przedsiębiorca, który często latami pracuje na swoją renomę i dobre imię, musi się liczyć z tym, że nie wszyscy docenią jego starania. Są bowiem osoby, które zechcą zepsuć dobrą opinię bez względu na to, czy oskarżenia i zarzuty pod adresem przedsiębiorstwa są słuszne. Może się zdarzyć, że działanie takie wypełni znamiona czynu zabronionego określonego w art. 212 § 1 lub 2 kodeksu karnego. Czyn taki ścigany jest z oskarżenia prywatnego (pokrzywdzony we własnym zakresie musi złożyć akt oskarżenia do sądu), a to oznacza, że karalność tego przestępstwa ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia (art. 101 § 2 k.k.). Sprawa staje się problematyczna, gdy przestępstwo popełniono poprzez zamieszczenie na forum internetowym wpisu, który został usunięty przez administratora portalu dopiero po kilku latach, po interwencji pokrzywdzonego.

Taka sytuacja spotkała Pana Mirosława M. W dniu 16 listopada 2009 r. do Sądu Rejonowego w S. skierował on prywatny akt oskarżenia przeciwko Robertowi J., którego oskarżył o to, że „od dnia 26 lipca 2005 r. do dnia 23 sierpnia 2009 r. na portalu internetowym (…) umieścił wpis krytykujący wykonanie usługi wczasowej w pensjonacie „M.” w R. Wpis ten obfitował w nieprawdziwe, poniżające i obraźliwe informacje. Nie polegał w żadnym stopniu na prawdzie, a był jedynie konfabulacją i oszczerstwem. Zarzucono w nim krzyk, wyzwiska, wulgaryzmy oraz nieprofesjonalne podejście do odwiedzających gości – tym samym wpis ten naraził Mirosława M., jako właściciela „M.”, na utratę zaufania niezbędnego dla prowadzenia tego typu działalności.”

Kiedy w takiej sytuacji rozpoczyna się bieg przedawnienia?

Sprawą zajął się Sąd Najwyższy (postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 29 czerwca 2010 r. , sygn. akt: I KZP 7/2010), który – choć odmówił podjęcia uchwały odpowiadającej na to pytanie – w uzasadnieniu swego postanowienia stwierdził, że chwilą popełnienia przestępstwa określonego w art. 212 § 2 k.k., polegającego na umieszczeniu w sieci Internet treści o charakterze zniesławiającym, jest chwila dokonania danego wpisu, a nie jego usunięcia.

Jednocześnie Sąd postawił znak równości pomiędzy publikacją prasową a publikacją w Internecie. Także bowiem w wypadku publikacji w gazecie ustawa nie uznaje za bezprawny stanu wynikającego z powszechnej dostępności gazet, w tym ich egzemplarzy archiwalnych. Gdyby zająć odmienne stanowisko – zdaniem Sądu – również w tym ostatnim wypadku konieczne byłoby przyjęcie, że sprawca dopuszcza się zamachu na dobra zniesławianego aż do chwili zniknięcia z bibliotek ostatniego egzemplarza gazety, w której wydrukowano pomówienie.

Sąd Najwyższy nie podzielił zapatrywania wyrażonego przez M. Sowę w artykule „Odpowiedzialność karna sprawców przestępstw internetowych” (Prokuratura i Prawo 2002/4 str. 62), który stwierdził, że w przypadku przestępstw internetowych polegających na prezentowaniu treści zakazanych przez prawo, stan bezprawności utrzymuje się przez cały okres, w którym strona WWW zawiera taką treść. Autor ten – cytowany przez pokrzywdzonego – na poparcie swojego stanowiska użył argumentu, że w odróżnieniu od publikacji prasowych, autor wpisu internetowego ma nieograniczoną możliwość jego zmiany lub usunięcia. Ta (niewystarczająca, zdaniem Sądu Najwyższego) okoliczność również moim zdaniem przesądza o odmiennym charakterze zniesławienia popełnionego przez Internet. Opisana sprawa potwierdza bowiem, że wpis po interwencji u administratora portalu można usunąć – inicjatywę taką może wykazać również autor wpisu, zależne od swojej woli. Brak takiej inicjatywy wskazuje na „niezbędny, stabilny akt woli sprawcy”.

Z orzeczeniami Sądu Najwyższego można się nie zgadzać, nie da się jednak bagatelizować ich roli w orzecznictwie sądów powszechnych. Stąd też przedsiębiorca dbający o swe dobre imię i renomę swej firmy powinien na bieżąco monitorować sieć w celu wyłapania ewentualnych znieważających go wpisów. Na podjęcie kroków prawnych (złożenie prywatnego aktu oskarżenia) ma on bowiem jedynie rok i to od zamieszczenia oszczerczego wpisu w Internecie. Jego działania podjęte w późniejszym terminie pozostaną bezskuteczne (postępowanie zostanie umorzone).

Jeśli chcesz być na bieżąco z tym co piszę na blogu, zapisz się do biuletynu informacyjnego „Prawa dla przedsiębiorczych”. Dla przedsiębiorcy to ważna sprawa!

Pozdrawiam,

AKN

 

Obraz:http://www.flickr.com/photos/24215821@N04/2316815883/